Pierwsze nabożeństwo czerwcowe w Polsce odprawiono 1 czerwca 1857 r. w Lublinie. W 1873 r. papież bł. Pius IX zatwierdził tę modlitwę dla całego Kościoła powszechnego.
Podczas nabożeństwa czcimy w sposób szczególny Najświętsze Serce Jezusowe. Zwyczajowo nabożeństwo czerwcowe jest odprawiane każdego dnia przez cały miesiąc czerwiec, najczęściej po Mszy świętej wieczornej. Odbywa się ono przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, wobec którego odmawia się lub odśpiewuje Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz odmawia się Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu.
Pomysł odprawiania nabożeństw czerwcowych zrodził się w połowie dziewiętnastego stulecia we Francji. Szybko przyjął się w będącej wówczas pod zaborami Polsce, otwartej zawsze na głęboką ludową pobożność. Już w dwa lata po odprawieniu pierwszego nabożeństwa w naszym kraju, papież bł. Pius IX, w roku 1859, polecił sprawowanie tego nabożeństwa na terenie całego terytorium Polski. Warto pamiętać, że ten błogosławiony papież był zawsze wielkim miłośnikiem naszego kraju i obrońcą sprawy polskiej. Czternaście lat później to nabożeństwo zostało zatwierdzone dla całego Kościoła.
Skąd wziął się pomysł?
Pomysłodawczynią nabożeństw czerwcowych była francuska siostra zakonna Aniela de Sainte-Croix. Gdy jako młoda dziewczyna modliła się któregoś dnia po przyjęciu Komunii świętej, w jej głowie zakiełkowała myśl:
Skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to czerwiec trzeba ofiarować Sercu Jezusowemu.
Będąc w nowicjacie, podzieliła się tą myślą ze swoją wychowawczynią i koleżankami. Wszystkim pomysł ten wydał się bardzo logiczny. Przychylnie do idei odnieśli się także przełożona klasztoru, a następnie biskup paryski.
Dlaczego w czerwcu?
Rzecz jasna za tym, że właśnie czerwiec powinien stać się miesiącem Serca Jezusowego, przemawiały również inne przesłanki, nie tylko ta, że następuje on po miesiącu maryjnym.
To właśnie w czerwcu 1675 doszło do najważniejszego z czterech wielkich objawień, które otrzymała św. Małgorzata Maria Alacoque. Pan Jezus powiedział wtedy do niej:
Oto Serce, które tak ogromnie umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do zupełnego wyniszczenia Siebie, dla okazania im Swej miłości, a jednak w zamian za to doznaje od większości ludzi gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie Mi oddają w tym Sakramencie Miłości. Lecz najbardziej boli Mnie to, że w podobny sposób obchodzą się ze Mną serca służbie Mojej szczególniej poświęcone.
Był to więc doskonały miesiąc na nabożeństwo wynagradzające Najświętszemu Sercu Jezusowemu tak liczne zniewagi.
Niemal zawsze w czerwcu przypada też Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kościół obchodził ją w piątek po zakończeniu oktawy Bożego Ciała. Data uroczystości pozostała niezmieniona także po likwidacji oktawy Bożego Ciała po reformie 1955 r. Warto zaznaczyć, że w wyjątkowych przypadkach uroczystość Najświętszego Serca może przypaść na ostatnie dni maja (jeśli Wielkanoc przypada od 22 do 24 marca) lub na pierwsze dni lipca (gdy Wielkanoc przypada 24 lub 25 kwietnia). Dzieje się tak jednak bardzo rzadko – od 1980 r. taka sytuacja miała miejsce tylko dwa razy: w 2008 (30 maja) i 2011 roku (1 lipca).
Litania i Akt poświęcenia
Pierwsze litanie do Najświętszego Serca Pana Jezusa powstawały już w XVII wieku w związku z objawieniami św. Małgorzaty. Ta, którą znamy obecnie, pochodzi z wieku XIX i powstała we francuskim klasztorze sióstr wizytek. Do publicznego odmawiania zatwierdził ją 2 kwietnia 1889 r. papież Leon XIII.
Papież dołączył też wtedy do litanii Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Warto wspomnieć, że dziś w kościołach odmawia się ten akt w okrojonej formie. Po Soborze Watykańskim II został z niego usunięty fragment, w którym Kościół modlił się o nawrócenie do Chrystusa pogan, muzułmanów i wyznawców religii Mojżeszowej.
Napisała: Kamila Gortat
Objawienia Fatimskie
To już 100 lat od Objawień Matki Bożej w Fatimie. W ciągu minionego wieku, przez świat przetoczyły się krwawe wojny, totalitaryzmy i rozmaitego rodzaju kataklizmy, zabijające zarówno ludzkie ciała, jak i dusze. Orędzie Maryi - Jej prośba o nawrócenie i pokutę - nadal pozostaje aktualne.
Podczas I Wojny Światowej Matka Boska objawiła się w Fatimie i w Portugalii. Ukazała się trójce dzieci, rodzeństwu: 9-letniemu Franciszkowi i 7-letniej Hiacyncie Marto oraz 10-letniej Łucji Dos Santos, które pasły owce. Przed Maryją ,dzieciom trzykrotnie ukazywał się Anioł.
Po raz pierwszy Maryja objawiła się dzieciom, 13 maja 1917 r. Zaczynając od tej daty, Maryja objawiała się dzieciom jeszcze pięć razy, 13 dnia kolejnego miesiąca. Maryja, jeszcze się nie ujawniając, prosiła dzieci o modlitwę i ofiary za nawrócenie grzeszników.
W czerwcu ,Maryja przekazała dzieciom pierwszą tajemnicę fatimską. Prosiła o ustanowienie nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi.
Za miesiąc dzieciom znowu zostały objawione tajemnice. Była to wizja piekła i prośba o poświęcenie Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi. Podczas objawienia Maryja, mówiła do Łucji tymi słowami:
"Wy widzieliście piekło, miejsce dokąd idą dusze biednych grzeszników. W celu uratowania ich, Bóg chce, aby nabożeństwo do Mojego Niepokalanego Serca rozszerzało się na całym świecie i wzrastało. Jeśli ludzie zrobią to, co ja ci powiem, wiele ludzi będzie uratowanych i tutaj będzie pokój, wojna się zakończy, jeśli ludzie szczerze przestaną bluźnić Bogu. Jeśli nie przestaną podczas pontyfikatu Piusa XI, to wybuchnie jeszcze gorsza wojna. Jeśli ty nagle zobaczysz jasne nieznane światło w nocy, wiedz, że to jest znak od Boga, że On oznajmia tobie, że zamierza ukarać świat za grzechy. Uczyni to poprzez wojnę, głód, prześladowanie Kościoła i Papieża. W celu zapobieżenia temu, Ja proszę, aby Rosja była poświęcona Mojemu Niepokalanemu Sercu. I, żebyś ty przyjmowała Komunię Świętą w każdą pierwszą sobotę miesiąca jako wynagrodzenie. Jeśli ludzie zrobią, tak jak proszę i rzeczywiście uważać będą na moje słowa, Rosja się nawróci i tu będzie pokój. Jeśli to się nie zdarzy, Rosja będzie rozprzestrzeniać błędne nauki po świecie, wojna i prześladowania Kościoła są nieuniknione. Dobro, będzie cierpiało męczeństwo; Ojciec Święty będzie cierpiał bardzo; różne narody będą unicestwione. Ale na końcu Moje Niepokalane Serce zwycięży. Ojciec Święty poświęci Mi Rosję i to będzie nawrócenie i pewien czas pokoju będzie dany ludzkości. W Portugalii ludzie będą utrzymywać swoją wiarę. Nie mów tego nikomu, z wyjątkiem Franciszka. Kiedy ty odmawiasz różaniec, mów po każdej dziesiątce:
O mój Jezu, przebacz nam nasze winy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba, dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”.
Wieść o objawieniach szybko się rozniosła i dzieci były zastraszane i przesłuchiwane przez władze. W sierpniu, w terminie objawień były w więzieniu, dlatego Matka Boska objawiła im się 19 sierpnia. Prosiła, aby Łucja modliła się w Cova de Iria.
Podczas ostatniego objawienia, 13 października w Fatimie było 70 tys. ludzi. Mistyczna Pani powiedziała dzieciom, że jest Matką Boską. Kiedy znikła, stał się cud słońca, które ukazując się po ulewie zaczęło się kręcić wokół i sprawiało wrażenie jakby miało spaść.
Franciszek i Hiacynta, odeszli do raju krótko po objawieniach: chłopiec 4 kwietnia 1919 w Fatimie, a dziewczynka 20 lutego 1920 w Lizbonie. Łucja doznawała jeszcze kilku objawień. Spisała również trzy tajemnice, które potem został ogłoszone. Treść trzeciej tajemnicy fatimskiej ujawnił publicznie Jan Paweł II 26 czerwca 2000, była w niej mowa o "białym kapłanie padającym od kuli z broni palnej", co część osób odnosi do zamachu na Jana Pawła II z 13 maja 1981 (rocznica objawień). Również Jan Paweł II podczas swojej 3 podróży do Fatimy beatyfikował Franciszka i Hiacynte. W latach 1928-53 wzniesiono w Fatimie bazylikę Matki Bożej Różańcowej. Obecnie kontynuuje się kult Matki Boskiej Fatimskiej ,w nabożeństwach do Jej Niepokalanego Serca ,w pierwsze soboty miesiąca oraz w rocznice objawień uroczystymi Mszami Świętymi i procesjami.
Gietrzwałd Warmiński
W 1877 roku w pobliżu sanktuarium, w którym od XVI wieku czczono wizerunek Matki Bożej Królowej Niebios, Pani Aniołów. Maryja objawiła się dwóm dziewczynkom: Justynie Szafrańskiej ( 13 lat) i Barbarze Samulowskiej ( 12 lat). Przedstawiła się jako Najświętsza Maryja Panna Niepokalanie Poczęta. Ukazywała się przez trzy miesiące ( w sumie sto sześćdziesiąt razy ), zachęcała do codziennej modlitwy różańcowej i prosiła o wybudowanie kapliczki z jej figurą. Na polecenie miejscowego proboszcza dziewczynki zadawały Matce Bożej pytania o przyszłości Polski i polskiego Kościoła oraz przekazywały prośby ludzi licznie gromadzących się na miejscu objawień. Najczęstszą odpowiedzią Maryi było wezwanie do powierzania jej wszystkich spraw poprzez różaniec. Napominała też mieszkańców wioski. Podczas jednego z objawień Maryja pobłogosławiła źródełko, znajdujące się w pobliżu kościoła. Stało się ono miejscem licznych uzdrowień, ponieważ objawienie miało miejsce w okresie zaborów, na terenie objętym germanizacją, niezwykle istotny był fakt, że Matka Boża rozmawiała z dziewczynkami po polsku - interpretowano to jako wsparcie dla dążeń niepodległościowych.
W Janowie Lubelskim pierwsze objawienie miało miejsce 2 listopada 1645r. W drodze do kościoła bednarz Wojciech Boski ujrzał postać Matki Bożej, w asyście dwóch aniołów, trzymającej dwie zapalone świece. Maryja poprosiła o zbudowanie na miejscu objawienia świątyni. Miesiąc później wizja powtórzyła się. Mimo, że miejscowy proboszcze nie ufnie odnosił się do relacji Wojciecha, okoliczni mieszkańcy postawili wkrótce figurę i tłumnie gromadzili się na modlitwie. Kilka miesięcy później dwóch innych mieszkańców ujrzało w nocy ,, procesję jakoby anielską w białych szatach i wielkiej jasności” , której towarzyszyło ,, śpiewanie jakieś wdzięczne” . W tej sytuacji proboszcz przekazał sprawę ordynariuszowi archidiecezji krakowskiej, na terenie której leżała parafia. Po zbadaniu sprawy biskup zezwolił na wybudowanie w miejscu objawień ,kaplicy. Po roku drewniana kaplica była już gotowa. Umieszczono w niej, podarowany przez rodzinę Zamoyskich, obraz Matki Bożej Łaskawej. Wieść o objawieniach i cudach doświadczanych przed obrazem przyciągała tak wielu pielgrzymów, że niespełna pół wieku później Zamoyscy ufundowali w tym miejscu murowany kościół wraz z klasztorem, który oddano dominikanom.
W 673 r. Maryja dwukrotnie ukazała się tu osiemnastoletniej ubogiej służącej, Katarzynie. Objawiająca się niewiasta w powłóczystych szatach trzymała w jednej ręce krzyż, a w drugiej książkę. Nawoływała do pokuty, poszanowania dni świętych i oddawania jej czci w obrazie Wniebowzięcia Najświetszej Maryii Panny, który znajdował się w płonkowskiej świątyni. Wkrótce po tych wydarzeniach parafianie zaczęli obserwować niezwykłą jasność przy obrazie, słyszeli bicie dzwonów, odczuwali niezwykła woń płynącą od ołtarza, w którym wisiał obraz. Do Płonki zaczęli przybywać pielgrzymi z różnych stron Polski, Prus, Litwy, Rusi, notowano też liczne uzdrowienia. W 1679 r. miejscowy biskup potwierdził autentyczność cudów i zezwolił na publiczny kult przy obrazie. Prawdopodobnie w tym samym czasie, w odległości ok. pół kilometra od kościoła, wytrysnęło źródełko, które ma cudowne właściwości lecznicze.
Początki matemblewskiego Sanktuarium Matki Bożej Brzemniennej związane są z podaniem o objawieniu, które miało miejsce prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII w. Pewnego dnia, podczas szalejącej zamieci śnieżnej, miejscowy stolarz musiał udać się do odległego o dziesięć kilometrów Gdańska. Miał sprowadzić lekarza do oczekującej na poród żony, której stan gwałtownie się pogorszył. Mężczyzna zasłabł w drodze. Nie mógł dalej iść, ale zaczął się usilnie modlić o zdrowie dla żony i dziecka. Nagle ujrzał brzemienną Niewiastę, otoczoną niezwykłym światłem, która oznajmiła mu, że żona już szczęśliwie urodziła. Stolarz ostatkiem sił dotarł do domu i rzeczywiście, zastał zdrową żonę z nowonarodzonym synkiem. Wieść o wydarzeniu szybko obiegła okolicę. Na miejsce widzenia licznie przybywały kobiety, które albo nie mogły urodzić dzieci, albo spodziewały się potomstwa. Zgodnie z lokalnym zwyczajem, przynosiły woreczki z ziemią, z której potem powstał tu kopiec. Na jego szczycie cystersi z opactwa w Oliwie wznieśli kapliczkę z figurą Matki Bożej Brzemiennej. Stała się ona ulubionym miejscem zakochanych, narzeczonych i młodych par.
W latach 1850-185 Matka Boża ukazywała się w lesie w pobliżu Lichenia pasterzowi Mikołajowi Sikatce. Objawienia miały miejsce przy drzewie, na którym zawieszono obraz Matki Bożej w koronie, tulącej białeo orła. Wizerunek umieścił tu żołnierz Tomasz Kłosowski – chciał w ten sposób spełnić polecenie Maryi, która objawiła mu się w 1813r. Teraz Maryja prosiła Mikołaja Sikatkę o przeniesienie Jej obrazu w godniejsze miejsce. Podczas spotkań z pasterzem apelowało do Polaków o nawrócenie i zmianę sposobu życia. Początkowo nikt nie uwierzył Sikatce. Sytuacja zmieniła się, gdy w tym samym roku w okolicy zapolowała – zapowiedziana przez Matkę Bożą – epidemia cholery. Mieszkańcy zaczęli licznie gromadzić się przy obrazie na modlitwie o zdrowie. Świadectwa o licznych uzdrowieniach sprawiły, że biskup kaliski polecił przenieść cudowny obraz do kościoła św. Doroty w Licheniu, gdzie znajdują się do dziś. W 2004r. poświęcono w Licheniu nową bazylikę, która jest największą świątynią w Polsce.
Historia sanktuarium w tatrzańskich Wiktorówkach rozpoczęła się w 1860r. , gdy pewnego letniego dnia kilkunastoletnia pasterka Marysia Murzańska ujrzała Matkę Bożą. Dziewczynka pasła owce na Rusinowej Polanie, zwanej też Jaworzyną Rusinową. Poszukując zagubionych owiec, weszła do lasu należącego do Wiktorówek i tam ujrzała świetlistą postać. Piękna Pani obiecała odnalezienie zwierząt. Prosiła też, żeby przekazać dorosłym wezwanie do nawrócenia i pokuty. Natychmiast po zakończeniu objawienia Marysia odnalazła stado. O swoim widzeniu opowiedziała jednemu z pasterzy. Ten na świerku, przy którym miało miejsce objawienie, przybił obrazek Matki Bożej. Mimo że wkrótce zbudowano tu drewnianą kapliczkę, przez pierwszych kilkadziesiąt lat modlili się tutaj tylko okoliczni pasterze i drwale. Pierwsza pielgrzymka przybyła na Wiktorówki dopiero w 1910r. , prawdopodobnie z prośbą o dobrą pogodę. Już wtedy używano nazwy: Matka Boża Królowa Tatr albo Matka Boża Jaworzyńska. Z czasem kaplicę rozbudowano, a Wiktorówki stały się miejscem kultu. Od 1958r. , dominikanie prowadzą tutaj duszpasterstwo turystyczne.
opracowała Kamila Gortat
Szanowni Państwo,
Jest wiele ważnych dla naszego kraju i narodu rocznic. Do takich z pewnością należy rocznica uchwalenia Konstytucji 3 Maja tym razem to już 226. Konstytucja ta ustanowiona przez Sejm Czteroleni 3 Maja 1791 roku w Sali Poselskiej Zamku Królewskiego była pierwszym demokratycznym aktem zasadniczym w Europie i druga po amerykańskiej z 1787 roku konstytucją na świecie. Konstytucja 3 Maja miała stać się postawą naprawy Rzeczypospolitej w wymiarze ustrojowym i społecznym, miała umocnić państwo i przez to uchronić przed utratą niepodległości. Konstytucja zakłada min. zwierzchność narodu, trójpodział władzy, znosiła „ liberum veto” – źródło słabości i anarchii, uważała katolicyzm za religię panującą, podkreślając równouprawnienie innych religii. W II Rzeczypospolitej rocznica Konstytucji 3 Maja została uznana za święto narodowe. Po II wojnie światowej ostatni raz to święto obchodzono w 1946 roku wobec sprzeciwu władz komunistycznych. Dopiero 6 kwietnia 1990 roku oficjalnie przywrócono obchody rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja.
Powinniśmy i jesteśmy dumni z naszej przynależności narodowej z godnością i światłością wyrażajmy naszą polską tożsamość, akceptujmy przywiązanie do symboliki narodowej.
Święto Flagi zostało ustanowione przez Sejm w 2004 roku na dzień 2 maja. Święto Flagi narodowej stanowi doskonałą okazję do manifestacji swego patriotyzmu. Również Stowarzyszenie Doliny Wkry rozdając małe chorągiewki chce wyrazić swoje przywiązanie do symboli narodowych. Chcemy propagować postawy patriotyczne w naszych małych ojczyznach. Wywieśmy flagi, niech barwy biało – czerwone widnieją na naszych domach, także na masztach urzędów i instytucji. Będzie to wymowny gest, który dziś można prosto wykonać a przez długie dziesięciolecia naszej historii był zabroniony. Korzystajmy zatem z tego dobrodziejstwa czasów wolnej ojczyzny i budujmy jej przyszłość.
W tym czasie nie możemy zapomnieć o ludziach pracy. Św. Józef, patron pracujących i poszukujących pracy jest wzorem odkrywania właściwego sensu pracy. Uczy nas sumiennego jej wykonywania o wartości pracy nie decyduje to, co robimy ale jak to robimy i jakie motywy nami kierują. Praca to nie tylko trud ale wielka godność, praca jest szansą naszego rozwoju, uszlachetnieniem naszego społeczeństwa.
Opracował Marek Gerasik
Stowarzyszenie Doliny Wkry
Wielkanoc wiąże się z wieloma tradycjami, sięgającymi nawet XIV wieku. Jest nie tylko ważna ze względu na duchowy wymiar. Jest to, bowiem czas, kiedy przyroda na nowo budzi się do życia. Jakie wielkanocne zwyczaje panują w Polsce? Oto one!
Wiosenne porządki
Dawniej początek wiosny był idealną okazją do wielkich porządków. Sprzątało się mieszkania, malowało domy, robiło się świąteczne dekoracje i przyozdabiało nimi pomieszczenia. Nadal panuje zwyczaj sprzątania domu tuż przed Wielkanocą. Wedle starego zwyczaju, wszyscy domownicy muszą przyłożyć się do porządków.
Malowanie jaj
Każdy region naszego kraju ma swój charakterystyczny sposób ozdabiania jaj. Są one symbolem pomyślności oraz rodzącego się życia. Stanowią bardzo ważny element Wielkanocy.
Wielki Tydzień
Wielki Tydzień rozpoczyna się wraz z Niedzielą Palmową. Dawniej zwana "Kwietną" lub "Wierzbową", stanowi bardzo ważny dzień w religii chrześcijańskiej. Symbolizuje wjazd Jezusa do Jerozolimy. W Niedzielę Palmową należy udać się do kościoła w celu poświęcenia tzw. palemki. Są one wykonane z gałązek wierzby, ozdobionych bukszpanem i kwiatami. Kiedyś poświęconą palemką uderzało się lekko każdego z domowników. Następnie umieszczało się ją za obrazem lub nad drzwiami. Miało to chronić przed burzą oraz ogniem.
Tradycją w niektórych regionach było także "Topienie Judasza". W Wielką Środę brano słomianą kukłę symbolizującą Judasza i wleczono przez całą wieś. Mieszkańcy obrzucali ją kamieniami, wrzucali do wody, a na końcu topili.
Triduum Paschalne
W Wielki Czwartek zaczyna się Triduum Paschalne. Z ołtarza znikają wszelkie przedmioty, a dzwony milkną aż do czasu zmartwychwstania.
Następnie w Wielki Piątek odbywają się Drogi Krzyżowe, podczas których składa się ciało Chrystusa do grobu. Tego dnia obowiązuje ścisły post. Jedną z dawnych tradycji było zakopywanie żuru i śledzia, które były typowo postnymi potrawami. Istniał również zwyczaj przybijania śledzi do drzewa.
Za dawnych czasów w Wielką Sobotę spryskiwano dom wodą na znak pomyślności. Palono leszczynę, a jej popiół rozrzucano przy pierwszej orce, na znak dobrobytu. Obecnie w Wielką Sobotę święcone są nie tylko świąteczne pokarmy, ale i woda, ogień oraz cierń. Ozdobione bukszpanem koszyki powinny zawierać:
- baranka - symbol zmartwychwstałego Jezusa
- jajka - symbol rodzącego się życia
- chleb - symbol ciała Chrystusa, dobrobytu i pomyślności
- chrzan - symbol męki Pańskiej
- sól - istota prawdy
- ser - symbol pojednania człowieka z naturą
- babkę - symbol umiejętności.
Wszelkie prace domowe, takie jak sprzątanie czy gotowanie potraw wielkanocnych, powinno zostać zakończone przed poświęceniem koszyczka.
Niedziela Wielkanocna
W Wielką Niedzielę nie może zabraknąć stołu przykrytego białym obrusem. Na śniadanie zazwyczaj są: żurek, biała kiełbasa, pasztety, pieczenie oraz szynki. Konieczne są również wielkanocne ciasta, takie jak mazurki czy babki. W niektórych regionach po świątecznym śniadaniu następuje tzw. zajączek wielkanocny - czyli szukanie drobnego upominku ukrytego gdzieś w domu.
Śmingus-dyngus
Śmingus-dyngus, czyli Wielkanocny Poniedziałek, polega na wzajemnym oblewaniu się wodą. Dawniej obowiązywało także uderzanie się wierzbowymi gałązkami (tzw. śmingus). Aby uniknąć śmingusa, można było wykupić się pisankami, słodyczami lub pieniędzmi. To właśnie jest tzw. dyngus.
Artykuł napisała Kamila Gortat